Nýju fötin keisarans. Íslenski fjármagnsmarkaðurinn og Danske Bank.

Það er nú aldeilis merki um brauðfætur ef allt sem þarf til er að danskur banki segi eitthvað og þá geti allt hrunið og farið fjandans til.

Þá er það nú ekki dönskum að kenna, heldur hvernig kerfið er upp sett. Spilling er aldrei góð ávísun upp á sólid framtíð. Svo er ekkert nýtt undir sólinni að nýja braskarakerfið er spilaborg byggð á erlendum fyrirmyndum, sem getur hrunið án mikils fyrirvara. Hefur skeð margoft áður um heim allann. Að það skuli ekki mega segja það er þá eins og í Sovét fyrrum, bannað að segja satt af því það gæti valdið vandræðum.  Ekki er nóg að benda á Danina, þó stundum hafi Danskir braskarar og einokarar gert Íslendingum illt í gegnum söguna. 

Það er mun gagnlegra að benda á vandamálið sjálft. 

Minni því af þessu tilefni á sögu hins ágæta Dana, Hans Christian Andersen: Keiserens nye Klæder. Hana er hægt að lesa hér að hluta til, fyrir þá sem áhuga hafa. Hún kennir okkur margt, þ.á.m. um afleiðingar sjálfsblekkingar, sjálfsdýrkunarsýki, þjónkunarsemi við valdhafa (les. valdhafa auðs) og um lygina ofl.

Gagnlegast er að sjá keisarann sem íslending, talsmann almennings, hinn raunverulega handhafa lýðræðisins.

Verið að skrúfa fyrir súrefnið til Íslands